Ishte rezultati më tronditës i fundjavës, ndoshta i gjithë sezonit 2025-26 deri tani: humbja 4-1 e Barcelonës ndaj Sevillas të dielën, disfata e tyre më e thellë në La Liga në mbi 10 vjet. Megjithëse shokuese në rezultat, mënyra si erdhi nuk i befasoi ata që kanë ndjekur nga afër epokën e Hansi Flick.
Profili i riskut pa topin
Barcelona shkëlqen me topin, por jeton në buzë të greminës kur e humb atë. Që nga fillimi i sezonit të kaluar, vija e tyre e lartë ka kapur 223 lojtarë kundërshtarë në pozicion jashtë loje, shpesh me margjina milimetrike për të mbajtur nën kontroll emra si Kylian Mbappé. Megjithatë, po shtohen shqetësimet se ekstremiteti i këtij kurthi po lexohet gjithnjë e më mirë nga rivalët.
Kur presingu çahet
Në Ramon Sánchez-Pizjuán, Barcelona pësoi edhe tre gola nga kundërsulmet. Ndjesia është se sa herë presingu i parë nuk sinkronizohet, gjërat kanë më shumë prirje të marrin tatëpjetën. Gjithsesi, agresiviteti i vijës së lartë ka qenë kyç në suksesin e Flick: sezonin e kaluar fituan të tre trofetë vendas, dhe vetëm një gol në kohë shtesë në San Siro i pengoi të luanin edhe finalen e Championsit.
Pse funksionon vija e lartë
Duke u ngritur lart, Barcelona i mbyt kundërshtarët në gjysmën e tyre, mban presionin dhe kundërpreson menjëherë sapo humbet topi. Që kur mbërriti Flick, asnjë skuadër e La Ligës s’e ka rikthyer topin më shpesh në të tretën sulmuese, dhe gati një e katërta e atyre ndërhyrjeve kanë prodhuar goditje drejt portës.
Takti i kurthit në kufijtë e perfeksionit
Rreziku shfaqet kur presingu i parë thyhet. Ndryshe nga shumë ekipe që do të tërhiqeshin për të mbrojtur hapësirën prapa, Barcelona shpesh dyfishon bastin: ngrihet sërish për të kapur ofsaide. Deri diku, kjo manovër e fundit ka dhënë fryte. Asnjë ekip në pesë ligat kryesore të Europës nuk ka provokuar më shumë ofsaide këtë sezon se Barcelona (42), me një ritëm edhe më të lartë se rekordi i tyre i një viti më parë — mbi pesë për ndeshje.
Si po përshtaten rivalët
Sistemi kërkon synim milimetrik dhe vendimmarrje të pagabueshme brenda sekondit në gjithë mbrojtjen, ndërkohë që pas shpinës shpesh hapen oqeane hapësirash. Fillimisht, goditja e shpejtë në krahë ishte rruga më e dukshme, pasi bekët e krahut të Barcelonës shpesh dalin lart për të mbështetur presionin. Interi e shfrytëzoi mjeshtërisht këtë në gjysmëfinalen e Champions-it: wing-back-u Denzel Dumfries realizoi dy gola dhe dha tre asistime në dy ndeshje, si objektiv i 14 topave të gjatë në krahun e tij.
Qendraforë që ‘rijnë jashtë loje’ me qëllim
Së fundi, lëvizjet në qendër po krijojnë telashe të reja: gjithnjë e më shumë skuadra po lënë qendraforët në pozicion jashtë loje ndërkohë që kërkojnë daljen fitimprurëse në krahë. Gonçalo Ramos përfitoi i fundit nga kjo qasje, duke u fshehur në ofsaid teksa Vitinha shpërndan topin te mbrojtësi i avancuar Achraf Hakimi. Mbrojtja katërshe e Barcelonës është e çorganizuar — Alejandro Balde dhe Pau Cubarsí nxitohen të rikthehen — ndërsa Jules Koundé dhe Cubarsí tentojnë sërish kurthin, çka i largon edhe më shumë nga topi. Ramos nis sprintin sapo topin e merr Hakimi, duke e ditur se do të jetë në lojë për sa kohë që qëndron prapa vijës së topit, dhe përfundon me prekje të parë përtej Wojciech Szczęsny në portën e Barcelonës. Ramos pranoi se u frymëzua nga Harry Kane, i cili shënoi sezonin e kaluar me një lëvizje pothuaj identike, pasi qëndroi pas vijës mbrojtëse gjatë gjithë aksionit.
Shembujt në La Liga
Nuk mungojnë rastet e ngjashme. Alexander Sørloth ishte ndër të parët që korrën frytet e “neglizhimit” të kurthit, duke shënuar me një devijim nga një top prapa për Atletico Madridin në mars, pasi Conor Gallagher u lirua në të majtë. Më pak se një muaj më vonë, sulmuesi shtatlartë i Celta Vigos, Borja Iglesias, realizoi tripletë në Estadi Olímpic Lluís Companys në një demonstrim klinik kundërsulmesh — aq prapa vijës sa në kuadrin e parë as nuk dukej. Pasi Marcos Alonso rikuperon topin, Barça vonohet në presion, duke i lënë ish-mbrojtësit të Chelseat hapësirë të dërgojë me jashtë të këmbës një pasim te Pablo Durán në krah. Sërish, as Koundé dhe as Cubarsí nuk arrijnë të rikuperojnë vendin, krosuesi ka kohë të synojë dhe qendrafori zgjedh me qetësi cepin.
Të dhënat e rrezikut në rritje
Që kur Flick mori drejtimin, Barcelona është skuadra që ka pësuar më shumë gola nga kundërsulmet në La Liga. Cilësia e atyre mundësive po rritet gjithashtu: Isaac Romero pati disa raste të pastra para se të dyfishonte avantazhin e Sevillas të dielën. Sevilla kërkoi shpesh të tërhiqte lart bekët e Barcelonës përpara se të godiste direkt në front — qarkullim i shpejtë në krah për ta tunduar Gerard Martin të dilte në presion. Ndërkohë, Lucien Agoumé nis një vrapim nga thellësia, duke e kohëzuar lëvizjen për të qëndruar në lojë dhe për të marrë pasimin pas vijës mbrojtëse. Tre lojtarë të Sevillas janë në ofsaid, por menjëherë rivihen në lojë teksa francezi përshkon krahun dhe krosimi i tij për Romero përfundon jashtë.
Rreziqet në fushë të kundërt
Një skenë e ngjashme u pa edhe në fushën e Rayo Vallecanos: në skajin e kundërt, Andrei Rațiu zvarritet dalëngadalë prapa Raphinhas, pastaj shpërthen në hapësirën pas Baldes për t’u ofruar për topin mbi vijën e fundit. Isi Palazón qëndron në pozicion ofsaid, dhe megjithëse nuk e prek krosin, lëvizja tregon sërish rrezikun: pasimi pasues drejt qendraforit, shpesh i lirë, është pothuaj gjithmonë i disponueshëm.
Çfarë vjen më tej
Barcelona nuk do heqë dorë papritur nga vija e lartë — është pjesë organike e sistemit të Flick për të dominuar me dhe pa top. Por dobësitë po shfaqen, dhe teksa rivalët shpikin mënyra për t’i zënë katërshen e pasme lart në fushë, rritet nevoja që lojtarët të dinë kur duhet të tërhiqen.
Burimi: The Athletic — Shkruar nga Thom Harris (8 tetor 2025)